Volver a repasar lo que hace un par de semanas terminó puede resultar un poco atrevido. También algo descabellado y fuera de lugar (de tiempo, más bien). Y sin embargo he aquí la última crónica del último día de la 27ª Semana de Cine Fantástico y de Terror de San Sebastián, y tal vez algo más de aquello que en su momento no pude comentar, todos los extras que tiene nuestro querido festival. Y cuando hablo de extras me refiero a las exposiciones, de las cuales elegiremos alguna de las que aún se pueden visitar.

Seguir leyendo

Llegar con energía al final de la Semana de Cine Fantástico y de Terror de San Sebastián es todo un reto, o incluso diría que es una misión prácticamente imposible. Los festivales de cine requieren de sus espectadores una fuerza cinéfila casi sobrehumana en sus breves pero intensas jornadas, especialmente si se quiere catar de todo un poco. Nuestra Semana podría verse como una excepción en este sentido, ya que nos deja descansar de día (como no podía ser de otra manera dado su carácter casi noctámbulo). Pero no, nada más lejos de la realidad. Y es que los 7 días que dura nuestro festival del horror no sólo nos sentamos delante de la pantalla a ver películas, además nos lanzamos a empujarlas y elevarlas hacia el extraordinario mundo de la participación colectiva. Antes de que la palabra interactuar se inventara, antes de los feedback, ya estábamos nosotros allí. Más de una vez se ha dicho que la Semana es su público y a estas alturas, tras 27 años, seguimos en la brecha.

Seguir leyendo

Atzoko saioa, asteazkenekoa hain zuzen ere, animaziozko film laburren maratoi batekin hasi zen. Mota askotariko gaiak, formatu edo genero ezberdinetan aurkeztuak eta animazio metodo ezberdinak eskaintzen zizkiguten maratoi hau osatzen zuten bederatzi filmek. Post honen izenburuari helduz topatzen dudan lehengo arazoa labur guztiak aipatu eta post labur bat idaztea da, beraz aurretiaz eskatzen dizuet barkamena luze joango naizelako. Guztietan lehena, James Cunninghamen Accidents, Blunder and Calamities izan zen. Aita zarigueia batek lotara joateko ipuin bat kontatzen die bere umeei, non animaliarik arriskutsuena gizakia den, umore beltzez eta ironiaz hornitutako lan hau dibertigarri eta oso ikuserraza suertatzen da.

Jarraian, Gregory Casaresen Belle comme un Coeur izan genuen. Izenburuak ongi asko laburtzen du filmaren gaia edo hobeto esanda planteatzen duen gatazka, barneko edertasuna vs kanpoko edertasuna. Neskatila zatar batek bere itsura dela eta burlak jasaten ditu bere eskolakideen eskutik, mutiko batek soilik errespetatzen du. Halako egun batean neskak azti batekin egiten du topo eta honi bere aurpegia eraldatzeko eskaera egin ondoren bere aurpegia ederragoa den heinean bere bihotza ilun eta maltzurragoa bilakatzen da.

Arratsaldeko hirugarren laburra Anna Solanas eta Marc Ribaren Cavalls Morts izan zen. Gerra garaian girotutako istorio gogorra kontatzen du, bere inguruan gertatzen dena ulertu ezin duen ume baten begiradatik. Istorio honetan heriotza, gerra, erbesteratzea eta haurtzaroa nahasten dira ikuslea harrapatuz eta gizakiaren alderdirik ilun, ustel eta krudelena azaleratuz. Honen ostean Florian Babikianen Garden Party filmean etxe eta jauregi bitartean dagoen luxuz beteriko eraikinaz jabetzen da anfibioen talde bat. Sen primarioenei jarraitzen die igel eta zapo talde honek, hala nola sexua eta elikadurari. Horrelako goi mailako bizitzaren oinarrian dagoen ahulezia eta sinpletasuna azaleratzen zaizkigu, hainbat luxuk gizakiaren animali sena piztu arazten dutela azpimarratuz. Rodrigo Orozcoren La hora de los Sueños izan zen hurrengoa. Istorio honetako protagonista, Leonor, gaixorik aurkitzen da ezin duelako gehiago margotu, horregatik ametsen orduaren zain dago, arazo guztiak konpontzen diren momentuaren zain. Laburmetrai honek desiratzen diren gauzak bete gabeko planetan uzten dituzten pertsonez hitz egiten du. Fantasia edozein tokitan existitzen da eta dena erreala bihurtzen da pentsatze hutsagatik.

Lora D’Addazioren Juliette filmak pertsona beraren barruan dauden bi izaerak agertarazten dizkigu. Kanpokoa dena, munduari erakusten dioguna eta argitsua, eta barrukoa dena norberak ere ezagutzen ez duena eta bakoitzaren etsaik beldurgarriena dena, iluna eta zitala. Vincent Gallagherren Second to none anbizioaren inguruko film labur dibertigarria da. Non zerbait eskuratzeko nahiak aurrean dauzkazun pertsonak, nahiz eta odol berdinekoak izan, oztopo bezala ikusarazten dizkizun. Morgan Millerren There´s too many of these Crows istorioan gizartea beleen plaga batez mehatxatuta dagoen bitartean, ironiko hauekin amaitzeko saiakeretan bele adina gizaki akabatzen dituzte. Malakiasen Voodoo Ritesen inguruan ezer gutxi esateko. Ez dut iruzkin gehigarririk egingo ez bai dakit nondik hartu ere.

Saio honen ostean Sadako vs Kayako filma aurkeztuz oholtzaren gainean izan genuen Kōji Shiraishizuzendaria. Aski argi gelditu zitzaigun lotsarik ez duen gizona dela eta bere saltsan zebilela publikoari hainbat algara ateraz. Film honek Japoniar beldurrezko zinemako bi mitoak elkartzen ditu, 1998ko The ring pelikulako Sadako eta 2003ko The grudge filmeko Kayako. Film entretenigarria eta beldurra baino umorera gerturatzen gaituen hainbat keinu dituena. Azpimarragarrienak filmeko “heroia” bezala aurkezten zaizkigun bi pertsonaiak dira, bata espirituak gorputzetik kanporatzeko gai den gizon bakarra, pertsonaia erlijioso bat baino gehiago super heroi barregarri bat ematen duena. Bestea, bere laguntzailea den eta “gauzak” ikus ditzakeen neskatila itsua, zeinak bere makila aurrean duen lurra nahasteko besterik ez duen erabiltzen. Badirudi mundu honetakoak ez diren izpirituen presentzia nabaritzeaz gain mundu honetakoak diren objektuak saihesteko boterea ere duela.

Izenburuan aipatutako bigarren arazoa azken filma ikusi ez izanak sortarazten didana da. Babak Anvariren Under the Shadow filma hain zuzen ere. Aurten festibal honetan estreinatu nahi zenez erritmora ezin ohitu nabilela dirudi… Beraz ikusi zenutenak zuen iritzia ematera gonbidatzen zaituztet!

Seguir leyendo

Mucha gente piensa que el cine que vemos en la Semana no es muy variado o que todo lo que se proyecta es igual, y no es así. Eso es como creer que si escuchas música clásica no sabes diferenciar entre Mozart y Stravinsky, o que si te gusta el arte, no ves diferencia entre Velázquez y Kandinsky. Creer que por ejemplo el terror de la Universal es igual al de la Hammer o a un slasher de los 80 es directamente ignorar mucho de lo que sus diferencias pueden aportar. Y escribo todo esto no con un afán excusador ni defensivo, sino porque la programación de este año nos está dando una variedad de propuestas increíble.

Seguir leyendo

Fantasiazko eta beldurrezko zinemaren astearen ekuadorrera helduz eta halloweeneko gaua ospatuz, saio intentsibo batekin egin genuen topo atzo. Ekitaldiari hasiera eman zion pelikula Geoff Redknap Kanadiarraren Ikusezina (The unseen) izan zen. Gaiaren originaltasuna azpimarratuz eta pelikularen izenburuarekin jolastuz esan beharra dago lan hau ez dela ikustera ohituta gauden parametroetan sartzen. Aukera ausarta bezain egokia izan zen, gidoi eta istorio biribil batetik aratago, aktoreen zerrenda guztiz aproposa zuelako.

Seguir leyendo

Se ha convertido en lugar común entre los asistentes a la Semana comentar que llevamos unos cuantos años en los que se ha notado un cambio en nuestra actitud como público y que nos hemos acomodado demasiado en las butacas del Principal. Para explicar tal fenómeno se habla de la falta de relevo generacional, la crisis del cine de género y de su público, o si no, simplemente, que nos hemos hecho mayores. Habría que hacer una encuesta para saber el tramo de edad de los espectadores de la Semana, y si le añadimos cuántos años llevamos en esto, creo que no nos sorprenderíamos demasiado de los resultados.

Seguir leyendo

Aurten nire burua Fantasiazko eta Beldurrezko zinemaren astean bataiatzeaz gain, irekieraren inguruan hitz egitea ere tokatu zait. 27. edizio honetan festibalak duen kutxu Japonesarekin jarraituz, Konitxiwalk martxa abiatu zen Boulevardeko kioskotik. Alde zaharreko kaleak musika, oihu eta algaren artean zeharkatu ondoren hortxe ginen, Antzoki Zaharraren aurrean ezin aurrera ez atzera mugitu, bildutako jende kopurua zela eta. Hainbat Donostiarrentzat (eta Donostiarrak ez direnentzat ere) hain garrantzitsua den gau hau hasteko aukeratua izandako filma, Shin Godzilla izan zen, eta bertan izan genuen oholtzaren gainean dotorezia eta grazia handiarekin mugituz filmaren zuzendarietako bat Shinji Higuchi.

Seguir leyendo

Donostia ya es una capital cultural desde hace tiempo. Como mínimo, una capital de la exhibición cultural, con la trayectoria de sus numerosos festivales y ciclos de todas las músicas, teatros y cine…de iniciativa pública o privada, y casi siempre con una respuesta óptima de los públicos. También tiene su punto fuerte de creación y participación con todos los artistas de diferentes disciplinas por acá formados. En este sentido más tradicional de la Cultura parece que el nombramiento del 2016 nos viene como anillo al dedo, pero acaso cabe esperar algo más.
Seguir leyendo

Nahi baino azkarrago iritsi zen azken eguna. Irabazleak buruan genituela hasi zen arratsaldea.
I`m your father, David Prowseri egindako dokumentala, nahiko «ukituta» iruditu zitzaidan. Ez oso naturala. Ondoren ustekabeko filma ikusi genuan The last girls. Oso egokia iruditu zitzaidan, ez oso ona baina bai egokia guretzat. Gainera momentu oso onak zituen eta farrak ez ziren gutxi izan.Bukatu bezain laster eta denborarik gabe, ez genuen askorik behar ;).
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=zreNh78kTjg[/youtube]
Seguir leyendo

Atzo denetatik izan genuen ikusi genituen bost filmetan. Errepasatu ditzagun.
Bridgend ipar-europarrak eguna hasteko aukeratua izan zen. Benetako gertaera batean oinarrituta, gau batean ikusiko bagenu logureak esnatuko zituen dudarik gabe. Anbientazio ona baina akzio gutxi. Bozkatzean jan egingo dugula uzte dut.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=t8WI7Nn_0cY[/youtube]
Seguir leyendo